پرستار کودک ، نحوه ی برخورد با کودک بیمار یکی از مهمترین دغدغه ی اطرافیان و پرستار کودک بیمار برای ادامه ی زندگی شاد و راحت است. متاسفانه شاهد هستیم که بیماران بیشتر از اینکه از بیماریشان شکایت بکنند و بخاطر آن غمگین باشند، از نوع برخورد پرستار بیمار یا اطرافیان ناراحت هستند و تقاضای مراجعه به روان شناس یا مشاور میکنند.
پرستار کودک بیمار هرگز نباید با دلسوزی های بیش از حد یا سخت گیری های بی مورد بیمار را خسته کند. پرستار کودک بیمار باید بداند که بیمار به اندازه ی کافی بخاطر ابتلا به بیماری لاعلاجش خسته است و بیشتر نیاز به همدردی دارد نه امر و نهی شنیدن.
یک پرستار کودک بیمار خوب کسیست که از پنجره ی دید بیمار به مسائل نگاه کند و بیشتر از اینکه خود و بیمار را درگیر قوانین سخت گیرانه ای مثل پایبندی به رژیم غذایی یا خواب منظم و… کند، به روحیه ی خود و بیمار توجه بیشتری نشان دهد.
راه کار های موثر پرستار کودک بیمار
دور همی های خانوادگی به دور از محوریت قرار دادن بیمار و بیماریش(مقصود عیادت نباشد)، تفریحات سالمی مثل پیاده روی در هوای آزاد و یا انجام دادن اعمال عبادی مثل نماز خواندن و …. همگی و همگی میتوانند به حفظ روحیه ی بیمار و افزایش امید او به زندگی کمک کنند.
پرستار کودک بیمار بایست مدام از پیشرفت تکنولوژی و علم پزشکی و حاذق بودن کادر درمانی برای بیمار صحبت کند و به این وسیله او را به بهبود یافتن از بیماری امیدوار کند، البته ناگفته نماند هیچکس حتی پرستار بیمار حق ندارد به بیمار دروغ بگوید یا امید واهی به او بدهد.
پرستار کودک بیمار میتواند با اشراف کامل نسبت به روند درمان بیمارش، از قسمت های امیدوار کننده ی آن برای بیمار صحبت کند و او را برای جنگیدن با بیماریش تشویق کند. پرستار بیمار همچنین میتواند با بیمار از تجربه های مثبت و نمونه های درمان شده صحبت کند و اینگونه او را امیدوار سازد.
وظایف تعریف شده پرستار
این وظیفه ی پرستار بیمار است که عیادت کنندگان بیمار را آگاه سازد و برای رفت و آمدشان زمان مناسبی را اختصاص دهد، اینکه همه به یکباره به دیدن بیمار بروند و به یکباره اطرافش را خلوت کنند کار درستی نیست. هرگز نباید به یک بیمار گفت: “خدا را شکر بیماری بدتری نگرفتی” یا “الان همه این بیماری را دارند، نگران نباش”یا “هزاران نفر هستند که از تو بیماری بدتری دارند”و… .گفتن اینگونه عبارات اصلا روش مناسبی برای دلداری دادن به بیمار نیست و به عکس حس خشم و انزجار از محیط را هم به او القا خواهد کرد.
این نکته اول از همه باید توسط پرستار بیمار رعایت شود و بعد از آن توسط پرستار بیمار باید به تمامی عیادت کنندگان یادآوری شود. پرستار کودک بیمار باید بداند زدن حرف های شعاری و کلیشه ای مثل “تو قوی هستی” یا… در مرحله ای که بیمار لازم است سوگواری کند و از بیماریش ابراز ناراحتی بکند کار درستی نیست و در بیمار این حس را به وجود می آورد که هیچکس او را درک نمیکند.
نباید های پرستار کودک
پرستار کودک بیمار هرگز نباید به گونه ای با بیمار رفتار کند که شخص مبتلا در درون خودش احساس کند همه از این خیالشان راحت است که خودشان مریضیِ من را ندارند! پرستار بیمار و اطرافیان باید بتوانند صبور باشند، لازم نیست یک پرستار بیمار برای هر حرف بیمارش دلیلی یا جوابی داشته باشد.
مثلا ممکن است شخص مبتلا به پرستار بیمار بگوید: “چرا باید این مریضی برای من اتفاق بیافتد؟” گفتن علت به وجود آورنده یا تشدید کننده ی بیماری به فرد مبتلا یا یادآوری کم کاری هایش در گذشته به او اصلا جوابی نیست که فرد انتظار شنیدنش را داشته باشد! گاه لازم است فقط گوش داد و سکوت کرد، گاه لازم است از اجر معنوی این بیماران و نگاه خاص خداوند به آنها سخن گفت.
پرستار بیمار و اطرافیان نباید فراموش کنند که شخص بیمار بیشتر از سایرین به خداوند و راز و نیاز با او احتیاج دارد چون در شرایط سختی است.
پس پرستار بیمار میتواند مسافرت زیارتی را هم با مشورت پزشک در برنامه داشته باشد. گاه حس رضایت و آرامش در این بیماران حتی با عیادت دیگران، صحبت با مشاور یا پزشک نیز به دست نمی آید و یک پرستار بیمار باید آرامش از دست رفته ی این بیماران را با آشنایی آنها با قادر مطلق که همان خداوند است بازیابی کند.
