از اصلی ترین دغدغه‌های والدین تغذیه‌ی صحیح فرزندشان است. کم خوری و پرخوری در کودکان یکی از شایع ترین اختلالات درگیر کننده‌ی والدین است. مسائل گوناگون ارثی و اکتسابی می‌تواند باعث ایجاد مشکلات این چنینی شود. در این مقاله به بررسی چند دلیل اصلی ابتلا به اختلالات تغذیه در سنین پایین و پیشنهاداتی برای حل کردن آن ها می‌پردازیم.
کم خوری در کودکان
هر گونه تغییر در رژیم غذایی کودکان می‌تواند ریشه ی روانی داشته باشد. در بررسی کم خوری و پرخوری در کودکان، سابقه‌ی مشکلات خانوادگی یکی از اولین مسائل قابل تامل در ریشه یابی این اختلالات است. برخی اوقات، کودک برای جلب توجه، مهر طلبی و لجبازی از قصد از خوردن غذا اجتناب می‌کند و غذا نخوردن او هیچ ربطی به اشتهای وی ندارد.
رویدادهای گوناگون زندگی می‌تواند به امتناع کودک از غذا خوردن بیانجامد. جدایی والدین، تغییر شهر محل زندگی، فوت یکی از نزدیکان و … همه می توانند موجب ایجاد اختلال در تغذیه کودک شوند. بی اشتهایی عصبی مشکلی جدی است و ادامه دار شدن آن می‌تواند منجر به از کار افتادن ارگان های مهم بدن شود.
درمان کم خوری
درمان کم خوری و پرخوری در کودکان اکثراً با روش های روانشناختی انجام می‌شود. برای مثال، به سرپرستی گرفتن یک توله سگ کوچک برای کودکی که به تازگی از شهر تولدش نقل مکان کرده و در شهر جدید دوستی ندارد می‌تواند بسیار کمک کننده باشد.
اگر کودک به صراحت اعلام می‌کند که مشکل او غذا نیست بلکه نوع و نحوه ی سرو غذا است؛ به او برای ایجاد شرایط ایده آلش کمک کنید. اگر سلیقه‌ی غذایی او به مرور زمان عوض شده، اورا مجبور به خوردن غذاهای تکراری قبلی نکنید. درباره چیزهایی که دوست دارد طعمشان را امتحان کند با او گفت و گو کنید و نتیجه‌ی حاصل شده را در اشپزخانه پیاده کنید.
پرخوری در کودکان
گاهاً والدین بی توجه به توان الگوبرداری کودک، رفتارهای ناسالم غذا خوردن مانند غذا خوردن در نیمه شب یا مصرف زیاد یک نوع ماده غذایی را در حضور کودک انجام می‌دهند. تشویق کودک به ترک پرخوری یا سالم خوری د این خانواده ها بی فایده است زیرا کودک می بیند، یاد می‌گیرد و تکرار می‌کند.
سوخت و ساز در برخی کودکان بالاست. این دسته از کودکان به اشتباه به پرخوری متهم می‌شوند، در حالتی که تنها سعی در تامین انرژی مورد نیاز بدنشان را دارند.
خوردن از شدت احساسات منفی می‌کاهد. پرخوری پس از قرار گیری در موقعیت های استرس زا و ناراحت کننده یکی از مشکلات فراگیر در کودکان و بزرگسالان است. پرخوری می‌تواند به افزایش وزن منجر شود که همین موجب به مشکلات ثانویه مانند تغییر تصویر از خود و کاهش اعتماد به نفس شود.
درمان پرخوری
در مواردی که کم خوری و پرخوری در کودکان ریشه‌ی احساسی دارد، باید ابتدا دلیل اولیه را پیدا کرده و آن را از بین ببریم. می‌توان با گفت و گو، دلیل اصلی و مطلبی که بیش از هر چیزی کودک را ناراحت می‌کند از او بپرسیم. در صورت منطقی بودن دلیل، به او برای مدیریت بحران کمک کنیم و اگر دلیل قانع کننده‌ای برای ناراحتی وجود نداشت، نگرانی بی مورد او را از بین ببریم.
ممکن است در کودکان با سن کمتر ارتباط برقرار کردن کمی سخت باشد. برای کشف دلیل ناراحتی آن ها می‌توان آخرین رویدادهای زندگی شان را مرور کرده و حادثه‌ی موثر در رژیم غذایی شان را شناسایی کرد.
قدم بعدی از بین بردن و مدیریت مشکل است. در پرخوری های عصبی، باید راه های مدیریت استرس را به کودک آموخت. یوگا و مدیتیشن اولین راه های پیشنهادی برای تحت کنترل گرفتن احساسات است، اما برای سنین پایین تر، تکنیک هایی مانند شمردن تا ده و نوشیدن یک لیوان آب برای درمان کم خوری و پرخوری در کودکان کارسازتر است.
ترک عادت های پرخوری برای کودکانی که معمولاً صبر و تحمل یک فرد بالغ را ندارند سخت است. تعدد وعده‌های غذایی و کم کردن حجم و فاصله‌ی آن می‌تواند به کاهش احساس گرسنگی و استرس ناشی از آن کمک کند.
